Een zegen, zo noemde de Amerikaanse minister van Financiën, Scott Bessent, de inkomsten uit invoerrechten voor de Amerikaanse economie — een zegen die volgens hem het begrotingstekort aanzienlijk zal verminderen.

Een zegen

Volgens Bessent zouden de inkomsten uit invoerrechten meer dan 500 miljard dollar per jaar kunnen bedragen, want “we hebben een sterke stijging gezien van juli tot augustus, en ik denk dat die stijging nog groter zal zijn van augustus tot september. Ik denk dus dat we ruim boven het halve biljoen kunnen uitkomen, misschien zelfs richting een biljoen dollar. Deze regering, uw regering, heeft een aanzienlijke hap genomen uit het begrotingstekort.”

En inderdaad, in juli stegen de inkomsten sterk en ze lijken die trend voort te zetten, want op 22 augustus bedroegen ze al 29 miljard dollar.

Volgens het Congressional Budget Office zouden deze nieuwe invoerrechten het begrotingstekort met 3.000 miljard dollar verminderen over een periode van tien jaar. Maar uiteraard moeten deze inkomsten nauwlettend worden gevolgd, want een verhoging van de invoerrechten zou de import kunnen vertragen en dus de inkomsten kunnen doen dalen.

Hij is de enige die er nog in gelooft

Ik heb het uiteraard over Bayrou, die echt nog de enige lijkt te zijn die gelooft dat hij op 8 september nog steeds premier zal zijn. Volgens een peiling van Ifop voor televisiezender LCI wil 63% van de Fransen dat het parlement wordt ontbonden en dat er nieuwe verkiezingen komen. Deze peiling werd online uitgevoerd op 26 augustus bij 1.000 mensen en toont ook aan dat 51% denkt dat Macron het parlement niet zal ontbinden.

De zakenwereld maakt zich ernstige zorgen, zoals Patrick Martin, voorzitter van Medef, benadrukte. Hij verklaarde “ontzet” te zijn over het feit dat Franse politici hun meningsverschillen niet kunnen overbruggen: “Degenen die denken dat ze met de economie kunnen spelen, brengen ons in groot gevaar.”Wat betreft peilingen: volgens Elabe voor BFM TV wil 67% dat Macron aftreedt als Bayrou de vertrouwensstemming verliest, en de Ifop-peiling voor LCI geeft een vergelijkbaar resultaat. Gezien de schijnbaar onoplosbare situatie en het ontbreken van een snelle oplossing — wie moet Bayrou vervangen en met welke meerderheid — neemt de spanning op Franse rentevoeten toe, net als het verschil met de Duitse Bund. 

Deze onzekerheid zal ongetwijfeld wegen op het vertrouwen van bedrijven, maar ook op dat van huishoudens, zeker met de dreiging van een nationale blokkade op 10 september, wat nare herinneringen oproept.

Over vertrouwen gesproken

Ook in Duitsland is het vertrouwen laag, volgens de gisteren gepubliceerde consumptieklimaatindex van GfK.

Deze index daalt omdat Duitse huishoudens zich zorgen maken over mogelijke baanverlies en onzekerheid rond inflatie. Ze vrezen dat de geopolitieke situatie en het Amerikaanse tariefbeleid zullen leiden tot hogere energieprijzen. De werkloosheid in Duitsland stijgt langzaam sinds 2022, en het land nadert voor het eerst in tien jaar de grens van 3 miljoen werklozen. De subindices voor economische verwachtingen en koopbereidheid zijn ook gedaald tot hun laagste niveau sinds februari 2025. Dat is duidelijk een signaal dat Duitsland mogelijk een derde jaar van recessie tegemoet gaat, zeker na de teleurstelling in het eerste semester.

Niets is verworven

Dat is in essentie wat de voorzitter van de New York Fed, John Williams, liet doorschemeren: “Elke vergadering is voor mij een gelegenheid om de referentierentevoet aan te passen. De risico’s zijn meer in balans. We moeten afwachten hoe de gegevens zich ontwikkelen.” Met andere woorden: de gegevens die vóór de vergadering van 16 september worden gepubliceerd — over de arbeidsmarkt en inflatie — zullen cruciaal zijn, want dat zijn de twee doelstellingen van de Fed.

Williams benadrukte ook het belang van de onafhankelijkheid van de centrale bank: “De structuur van de Federal Reserve is ontworpen om onafhankelijke beleidsmakers te hebben die beslissingen nemen met een langetermijnvisie, ver weg van politieke druk op korte termijn. En ik denk dat dat echt, echt belangrijk is.”

Er woedt een hevig debat over het belang van een onafhankelijke centrale bank, want voorbeelden van politieke inmenging in het monetaire beleid tonen aan dat dit kan leiden tot verlies van geloofwaardigheid, verzwakking van de munt, hyperinflatie, stijgende schulden, hoge risicopremies en mogelijk veel hogere leenkosten.

Het voorbeeld dat de laatste dagen vaak wordt aangehaald is dat van Turkije en de inmenging van Erdogan, een uitgesproken tegenstander van renteverhogingen — net als Trump — die tussen 2019 en 2024 vijf gouverneurs van de centrale bank heeft ontslagen of vervangen, sommigen omdat ze de rente verhoogden of weigerden die te verlagen.

Het resultaat: terwijl inflatie en rente eind 2021 rond de 20% lagen, stortte de munt na renteverlagingen in en steeg de inflatie tot boven de 85%.

En hoewel de inflatie sindsdien sterk is gedaald, is de situatie voor de munt niet verbeterd — integendeel — zoals blijkt uit de grafiek van de evolutie ten opzichte van de dollar.